Ademhalen, we doen het (gelukkig) allemaal, dag in, dag uit, een leven lang. Een volkomen natuurlijk en automatisch proces waar je niets voor hoeft te doen of te laten. Niet echt iets waar je normaal gesproken continu van bewust bent en bij een normale ademhaling “leven we nog lang en gelukkig”.

Maar wat als je door spanning en stress of een verkeerde houding wel heel erg bewust bent van je ademhaling? Wat als je ademhaling niet vóór, maar tégen je werkt? Wat, als diezelfde ademhaling zorgt voor allerlei nare symptomen zoals duizeligheid, tintelingen, pijn op je borst, droge mond, opboeren, diarree, hoofdpijn, angstaanvallen, paniekstoornissen?

Bij dit soort verschijnselen die direct gerelateerd zijn aan je ademhaling spreken we van hyperventilatie; te veel en/of te diep ademhalen. Ik weet er jammer genoeg alles van, maar dat is gelukkig alweer een hele tijd geleden. De paniek, de angst voor een hartaanval of  andere nare ziektes, het zwalken door de gang van duizeligheid, de paniekscheuten die door m’n lichaam vlogen, het continu alert zijn op die ademhaling om die wat rustiger te krijgen; ik vond het soms geen leven.

Een positief iets is gelukkig wel, dat er een leven ná hyperventilatie bestaat; er zijn gelukkig meer dan genoeg “tips & trucs” om hyperventilatie achter je te laten en weer een ontspannen leven te leiden. Dankzij zelfstudie en veel contact met specialisten en deskundige kan ik volmondig zeggen dat hyperventilatie te overwinnen is, zodat je ademhaling niet jou beheerst, maar jij je ademhaling.

Hoe ontstaat het eigenlijk?
Daar zijn heel veel ingewikkelde verklaringen voor, maar simpelweg komt het erop neer dat de uitwisseling van gassen die bij de ademhaling horen (zuurstof en kooldioxide) verstoord is door een te snelle, of te diepe ademhaling.
Soms krijg je ineens, schijnbaar uit het niets, een “aanval” die dan ook weer wegzakt, met als bijkomend nadeel dat je waarschijnlijk zo bang bent geworden dat je een angst gaat ontwikkelen, die dan een volgende aanval eigenlijk weer uitlokt. Ook zijn er heel veel mensen die continu te hoog ademhalen: chronische hyperventilatie, dus continu te maken heb met één of meerdere symptomen. En geloof me, het zijn er tientallen!

Op den duur krijgt de onrust de overhand; net als je denkt rustig te willen worden en te gaan ontspannen, voelt je hele lijf onrustig, bibberig en trillerig aan. Als je gaat bewegen zakt de onrust een beetje weg maar zodra je weer gaat relaxen, keert dat in alle hevigheid terug. Fysiek gezien is er het volgende aan de hand; onze bijnieren maken onder meer het hormoon adrenaline aan, het “vecht of vlucht-hormoon”. Hebben we hard nodig in spannende situaties om ons scherp en alert te maken, maar zodra we lekker op de bank zitten heeft dat geen functie meer.

Na een lange tijd een te hoog adrenalinegehalte in ons lichaam, “denkt” datzelfde lichaam dat dat hoge niveau zo hoort (want zo hebben we het inmiddels geprogrammeerd) en dat lichaam zal alles doen om te zorgen dat dat adrenalineniveau juist dáár komt wat wij het hebben aangeleerd; hoog en veel dus.

Dus wanneer je een avondje lui voor de buis wil zitten denkt dat lijf: “Ho eens even, m’n adrenaline zakt, maar dat is niet de bedoeling, want ik heb geleerd dat het juist hoog moet zitten”. En dan gaan de bijnieren hard aan het werk om de adrenaline weer hoog te krijgen en dat veroorzaakt de onrust en de bibbers. We weten dat als we dan “iets gaan doen”, dat de onrust een beetje onder controle te houden is, MAAR…daar gaan we juist de mist in. Juist door het lichaam (en dus de adrenaline) te belonen met bewegen, leert het lichaam dat het dus precies goed zijn werk doet. Maar helaas, zo houden we de te hoge adrenalinespiegel juist zelf in stand.

Hoe moeilijk ook: als je lekker zit, ligt of hangt en de onrust steekt zijn kop op, blijf zo ontspannen mogelijk zitten! Dat is doorbijten, dat is forceren en je absoluut niet lekker voelen, maar het is wel de enige manier om je lichaam te herprogrammeren en het te leren dat adrenaline op een veel lager niveau hoort te zijn. (de beste manier is om op de grond te gaan zitten, met je rug tegen de muur, benen ontspannen. Je gaat meestal ongelofelijk klappertanden en bibberen, maar dat is juist goed).

Zoals ik al eerder schreef, zijn er tientallen tips en trucs om die vervelende symptomen onder controle te krijgen en te houden. Alleen vergeten we een heel belangrijk aspect; hoe komt het dat je kennelijk een stressvol bestaan hebt? Waar, wanneer en hoe is de hyperventilatie ontstaan? Wat “benauwt” je in dit leven, wat verstikt je? Durf je voluit te leven, het leven in te ademen? Hyperventilatie ontstaat niet zomaar; jammer genoeg gaat het ook niet “zomaar” over. Dat vereist inzet, bewust worden van wie je bent en wat je wilt, de oorzaken aanpakken en wellicht keuzes maken.

En we weten allemaal; (moeilijke) keuzes maken, hebben consequenties maar hé…wie zegt dat die altijd negatief zijn?? Waar deuren dicht gaan, gaan andere open…

Neem contact op voor coaching bij chronische hyperventilatie , angst, hypochondrie en stress info@vanklachtnaarkracht.live     Meer weten over chronische hyperventilatie symptomen

bron: spiritualbalance