13 juli 2016. Ik lig lekker op de zetel tv te kijken. Mijn hele linkerkant tintelt. Ik sta even recht om alles los te schudden.
Plots lijken mijn benen onder me weg te zakken. Ik verlies helemaal de controle over mijn lichaam en het duizelt voor mijn ogen.
Ik heb het gevoel dat ik dood ga…een hersentumor heb…MS of een andere levensbedreigende ziekte.
Mijn man belt de ambulance. Het begin van de medische mallemolen. Ze nemen een scan van mijn hersenen, testen mijn hersenactiviteit. De maanden die daarop volgen, onderga ik het ene onderzoek na het andere.
Maar alles blijkt fysiek in orde. Toch ontwikkel ik een vreselijke angst om de angst, waardoor ik alleen nog maar lijk te bestaan uit angst. Wat is er aan de hand?
Die angst beheerst mijn dagen en nachten, zo erg zelfs dat de dokter me wil laten opnemen. Maar daar draai ik voor mezelf een knop om: ik kan mijn gezin toch niet alleen laten?
Een polsprik bevestigt mijn vermoeden: ik heb chronische hyperventilatie.
Op naar de therapeut, die me heel erg helpt op momenten dat ik het echt niet meer zie zitten, wanneer ik alleen nog maar mijn oren horen suizen, mijn lichaam voel tintelen en me voel alsof ik in een ‘bubbel’ leef.
Na ruim een jaar vanalles geprobeerd te hebben (ademhalingsoefeningen, hartcoherentie, kine, acupunctuur, nek kraken, yoga, …), krijg ik plots een vreemde brok in mijn keel en hartoverslagen. Ik heb het gevoel alsof mijn hoofd te ‘zwaar’ is voor mijn nekspieren. Het duizelt voortdurend en ik voel me niet mezelf. Ik blijf rondcirkelen en zie geen uitweg meer.
Dan kom ik plots op de website van Rob terecht. Ik herken me meteen in zijn verhaal! Ik neem me voor dat zijn coaching het laatste is wat ik wil proberen.
Hoewel ik therapiemoe ben, moet ik van hem toch aan de hyperven. En maar goed ook. Ik voel meteen dat het ‘iets’ doet.
En ook al is dit een therapie ‘van lange adem’, blijf ik volhouden, met ups & downs. Ondertussen blijft Rob me vertrouwen geven, vertrouwen in mezelf, vertrouwen dat er een weg terug is.
Misschien niet terug naar vroeger, vóór de hyperventilatie, maar wel terug naar een fijn leven dat de moeite waard is. Ik krijg van hem ook mentale ondersteuning: ik moet immers rustiger en relaxter in het leven staan, waarvoor Rob me waardevolle handvatten geeft.
Geen vraag is hem te veel. Hij is er altijd als je hem nodig hebt. En het is zoooo fijn om met iemand te praten die begrijpt wat je voelt, wat je meemaakt.
Ik ben er nog niet, maar het belangrijkste dat Rob mij heeft gegeven, is dat ik nu weet dat de situatie niet uitzichtloos is. Je kan wel degelijk zelf iets ondernemen om weer een fijn(er) leven te hebben.
Dank je wel Rob!
Kaatje