De diagnose gesteld
Wie getraind is in het signaleren van hyperventilatie heeft aan enkele symptomen voldoende om de juiste diagnose te stellen. Een bekende methode is proberen niet vaker dan 12 maal in 1 minuut te ademen. Bij mensen die hyperventileren, treden tijdens deze test meestal de ziekteverschijnselen op waarvoor ze hulp zoeken. De relatie met hun ademhaling is zodoende vastgesteld. Een andere methode is zo lang mogelijk de adem in te houden. Bij hyperventilatie patiënten lukt dit vaak beduidend korter dan 1 minuut, hoewel dit natuurlijk ook afhankelijk is van de longinhoud en algemene fysieke conditie. Maar de sfeer in een spreekkamer is voor het doen van deze tests zelden ideaal.
Artsen weten nog te weinig
Helaas hebben relatief veel huisartsen onvoldoende kennis van chronische hyperventilatie, waardoor zij je vaak niet kunnen helpen of verkeerde adviezen geven. In de meeste gevallen reageert een huisarts met angst remmende middelen zoals Seroxat/Prozac of een verwijzing naar een psycholoog. Hoe goed deze initiatieven ook bedoeld zijn, ze zijn symptoombestrijding, er zal namelijk niets veranderen aan de instelling van het ademcentrum.
Wie krijgt (chronische) hyperventilatie?
Hyperventilatie komt vaak voor bij mensen (vaker bij vrouwen) die willen voldoen aan de eisen die de omgeving aan hen stelt; faalangst kan hierbij een rol spelen. De klachten van mensen met (chronische) hyperventilatie zijn geen aanstellerij of tekenen van zwakte. Sterker nog, (chronische) hyperventilatie zijn meestal perfectionisten en ambitieuze, energieke mensen die weinig klagen over hun gezondheid en klachten. Ze zijn loyaal, melden zich niet snel ziek en werken hard. De ‘ziekte’ sluipt er vervolgens zomaar in en ontwikkelt zich in de loop van maanden of jaren. Vaak treden de klachten heel geleidelijk op en nemen ze uiteindelijk toe in sterkte en frequentie. In veel gevallen leiden ze tot uitval, depressies of langdurend verzuim.